Arbeidstrots

Arbeidstrots, kent u die uitdrukking? Ik sinds vandaag wel weer. 

Enigszins ongemakkelijk en broedend zat ik in wat nu feitelijk het huis van mijn ex is, te wachten op de schoorsteenveger. In mijn hoofd visioenen van ongeïnteresseerde beunhazen, wellicht voldoend aan het vooroordeel dat het oost Europeanen zijn die lokale banen inpikken en het huis achterlaten in een wolk van roet.

Tot het moment dat de veger voorreed. Uit de zwarte auto stegen twee mannen in zwart. Een oude man en een jongeman. Want hier kent men het gildensysteem nog, met meesters en gezellen. Hun zwarte kostuums waren afgezet met grote, glimmende knopen zoals in de 19^e eeuw. Voorbeeldje: http://www.rebildfejeren.dk/files/dyn_ban_images/7.jpg      

De gezel werd het dak op gestuurd en de meester begaf zich naar de haard. De klus zelf was in een vloek en zucht geklaard en na vijf minuten begaf de meester zich weer naar de deur en maakte aanstalten afscheid te nemen. Tot ik mijn bewondering uitsprak over hun uniform. Want dat is iets dat ik dat als Nederlander niet gewend ben. Zijn dracht ken ik alleen van oude foto’s.

De man deed een stapje achteruit, stak zijn borst vooruit en vertelde dat hij al 42 jaar schoorsteenveger was. En dat hij trots was het bijbehorende kostuum te dragen. “Ja”, zei de meester, “ik draag nu een pet, maar onze hoge hoeden liggen gewoon in de auto. Is wat onhandig bij het steeds in en uit stappen. Maar wij zijn trots op ons beroep en die hoeden en het uniform horen er bij. En als mijn gezel niet zijn pak met knopen aanheeft, hoeft hij niet in te stappen.”

Vervolgens haalde hij een groot stuk ijzer uit zijn riem. Een soort grove metalen schoenlepel. “Dit is een werkijzer. Kun je gebruiken om dingen los te tikken, te klemmen, als klimhulp, voor van alles. En als schoenlepel. Tegenwoordig koopt iedereen ze, maar deze heb ik zelf gemaakt, 46 jaar geleden, toen ik in de leer ging.” (veelbetekenende blik richting zijn gezel…)

De zware metalen schoenlepel ging terug in de holster en hij wees vervolgens naar zijn glimmend gepoetste (en aardig versleten) gesp. (zoals deze: http://imageservice.nordjyske.dk/images/nordjyske.story/2012_08_21/cc5243af-198f-4f97-96c7-31083d847256.jpg)
Ook reeds in zijn bezit sinds hij in de leer ging. Het enige dat afbreuk deed aan zijn Dickensiaanse voorkomen, was de kleine oortelefoon die hij droeg. Maar hij droeg zijn kostuum met een grote vanzelfsprekendheid en trots.

In Nederland zou ik een dusdanig uitgedoste schoorsteenveger potsierlijk vinden. En eigenlijk alleen verwachten in het Openluchtmuseum. Of vooruit, op de Dickens dagen in Deventer. Maar nog steeds potsierlijk. Een anachronisme. Maar om zo iemand hier tegen te komen, en zo duidelijk trots op het beroep dat hij vertegenwoordigt, maakt dat ik het eigenlijk alleen maar leuk vind. En stiekem een beetje jaloers ben. Want arbeidstrots, waar vind je dat nog op deze manier…