Aan de lopende band

Memoreerde ik eerder op Facebook dat je leven een hele rare kant op is gegaan, als er opeens liedjes van Acda en De Munnik op van toepassing zijn, blijkt het eigenlijk nog veel erger te kunnen. Want welke afslag heeft mijn leven genomen dat ik opeens in een liedje van Andre van Duin terecht ben gekomen?

Ik sta al jaren, dat is het rare, aan de lopende band. En als je eventjes niet goed oplet, dan loopt het uit de hand.

Zoals deze olijke zanger jaren geleden reeds dichtte, middels voorspelbaar eindrijm maar tevens met een jolig stukje binnenrijm. Want zo werd ik onlangs op een ochtend gebeld door een dame van het uitzendbureau. Of ik nog steeds wilde werken. Ja, maar natuurlijk!
Fijn, smeer wat brood en rep je naar Adecco, dan brengen wij je. Zo gezegd, zo gedaan en niet veel later zoefde ik in een fijne Mercedes naar de haven van Aalborg alwaar ik samen met een tweede uitzendkracht werd afgeleverd bij een afgelegen, schimmige loods.

In de loods stonden honderden, zo niet duizenden dozen van een enkel type Weber grill en een inderhaast opgetrokken montagelijn. Aan het begin van de lijn werden de dozen geopend, leeggehaald, de grill werd gedemonteerd, vier kleine onderdelen vervangen, de grill werd weer gemonteerd en aan het eind van de lijn weer in de doos gedaan. 

En een boutje en een moertje en een schroeffie en een nippeltje

De werkzaamheden werden toevallig die dag geobserveerd door een Amerikaan die namens Weber aanwezig was. En alle stereotypen kwamen uit. Heerlijk. Het vette accent (Chicago, hoewel volgens mij deels extra dik aangezet), erg makkelijk in de omgang, no nonsense en relaxed tegenover de ondergeschikten maar ook heel duidelijk niet gediend van bullshit en kinken in de kabel.
Die middag heb ik vermoedelijk 300 dozen ingepakt, dicht getapet en op pallets gestapeld. Onder mijn avondeten werd ik gebeld of ik de volgende dag weer wilde komen. Vanzelfsprekend!

Ik draai een moertje aan en ik een schroeffie aan, oh wat interessant!

Na een fijn fietstochtje de volgende morgen, veertig minuten en door een prachtig klein dorpje pal naast Aalborg, meldde ik mij stipt om 8 uur voor de tweede werkdag. Die dag stond naast mij iemand die dusdanig veel op Wim Helsen leek, dat ik me moest inhouden niet op een stapel pallets te klimmen en te scanderen:

Ik zou u gaarne riposteren
tot gij uw takken slijpt.
Uw messen en uw peren,
geen mens die mij begrijpt!

Niet alleen zou inderdaad niemand mij begrijpen, maar de kans was dan ook niet onaanzienlijk geweest dat ik mijn tang weer moest inleveren (wie heeft die gek een scherp voorwerp gegeven?) maar ook dat het uitzendbureau naar alle waarschijnlijkheid een klant zou zijn verloren (“Alleen hoeren hebben klanten!” Eelco, hou je mond nou…). Oh, en wie deze strofe niet kent: youtube, Wim Helsen, gedicht.

Maar goed. Het werk was ultiem hersenloos maar misschien juist daardoor ook wel weer bevredigend. Even niet hoeven nadenken over wat je doet, is soms ook wel eens ontspannend. Beetje kletsen met de mensen om je heen. Deens weer een beetje activeren. En zelfs na een enkele dag alleen maar Deens merkte ik hoe goed dat voor mijn eigen Deens is. Want de avond na mijn eerste dag ging ik schermen en tot mijn eigen verrassing heb ik her en der met mensen praatjes aangeknoopt en rolde mijn Deens aanzienlijk vloeiender van de tong. Ook een fijne opsteker!