Oh god, oh god, oh gottegottegot, waar ben ik beland? Heb ik
een ongemerkte tijdreis gemaakt? Ben ik op een dagje uit met de AJC *), is dit
de sociale, egalitaire heilstaat die ons decennia lang beloofd is? Of is dit
gewoon echt het land waar ik drie jaar geleden naar toe verhuisde? Wat doe ik
temidden van een verzameling hoogblonde kinderen onderaan een vlaggenmast met
fier wapperende vlag?
Even recapituleren…
Ohja, vandaag is Alex’ eerste schooldag. Mijn enige
herinnering aan mijn eerste schooldag is dat ik met drie andere kinderen om een
tafel stond met een paarse cirkel van karton er op. En daar moesten we goed
naar kijken. Verder geen enkele herinnering die me een beeld had kunnen geven
van hoe de eerste schooldag van mijn oudste kind zou zijn. Maar goed, als ik al
beelden had gehad dan konden die meteen over boord. Want dit is Denemarken. En
daar doen ze dingen anders…
De vlaggenmast op het schoolterrein is ontmoetingspunt voor
ouders en nieuwe leerlingen. Uiteraard met fier wapperende Dannebrog. De
kinderen worden in twee groepen verdeeld en naar voren geroepen. Voor mijn ogen
ontstaan twee kluwens kinderen, vrijwel allemaal hoogblond en stuitend Nordisch.
Dit moet de natte droom van Heinrich H. geweest zijn die hij had toen hij de
Lebensbornklinieken bedacht. Alhoewel ik vermoed dat er in de H.H.Creches geen
ruimte was geweest voor het (vermoedelijk) Somalische meisje in Alex’ klas.
Op een teken van de rector verschijnt plots een nieuwe
kluwen hoogblonde kinderen om de aanwezigen toe te zingen. Driftig wapperend
met Deense vlaggetjes. Want ja. We zijn Denen en we houden van zingen. En van
de Deense vlag. En van een combinatie van de twee krijgen we massaal een
kriebel in onze buik. Het is dat men ook in Denemarken kinderen van 5 en 6 jaar
te jong vindt voor alcohol, maar anders…
Bij binnenkomst in de klas staat op elk tafeltje een Deens
vlaggetje en is het schoolbord versierd met een Deense vlag. En op het einde
van de eerste dag, als iedereen naar huis of naar de DUS (buitenschoolse
opvang) gaat, wordt er natuurlijk afsluitend samen gezongen.
Maar het begint te wennen. Het zingen, het vlagvertoon, de
dingen die Denen tot Denen maken. De overal wapperende Dannebrog begint op een
bepaalde manier positief vertrouwd te raken. En hoewel het voor mij (en
vermoedelijk ook voor Pauline) echt wennen is, is het voor Alex en Yelena
vanzelfsprekend. Zij weten niet beter. De Deense vlag komt bij elk bijzonder
moment op tafel. En zingen hoort er bij. Twee kleine Deentjes in de dop.
*) AJC: voor de mensen die deze afkorting niet kennen, de
Arbeiders Jeugd Centrale. Jongerenafdeling van de Sociaal Democratische
Arbeiders Partij.
