Eerste schooldag

Oh god, oh god, oh gottegottegot, waar ben ik beland? Heb ik een ongemerkte tijdreis gemaakt? Ben ik op een dagje uit met de AJC *), is dit de sociale, egalitaire heilstaat die ons decennia lang beloofd is? Of is dit gewoon echt het land waar ik drie jaar geleden naar toe verhuisde? Wat doe ik temidden van een verzameling hoogblonde kinderen onderaan een vlaggenmast met fier wapperende vlag?

Even recapituleren…

Ohja, vandaag is Alex’ eerste schooldag. Mijn enige herinnering aan mijn eerste schooldag is dat ik met drie andere kinderen om een tafel stond met een paarse cirkel van karton er op. En daar moesten we goed naar kijken. Verder geen enkele herinnering die me een beeld had kunnen geven van hoe de eerste schooldag van mijn oudste kind zou zijn. Maar goed, als ik al beelden had gehad dan konden die meteen over boord. Want dit is Denemarken. En daar doen ze dingen anders…

De vlaggenmast op het schoolterrein is ontmoetingspunt voor ouders en nieuwe leerlingen. Uiteraard met fier wapperende Dannebrog. De kinderen worden in twee groepen verdeeld en naar voren geroepen. Voor mijn ogen ontstaan twee kluwens kinderen, vrijwel allemaal hoogblond en stuitend Nordisch. Dit moet de natte droom van Heinrich H. geweest zijn die hij had toen hij de Lebensbornklinieken bedacht. Alhoewel ik vermoed dat er in de H.H.Creches geen ruimte was geweest voor het (vermoedelijk) Somalische meisje in Alex’ klas.

Op een teken van de rector verschijnt plots een nieuwe kluwen hoogblonde kinderen om de aanwezigen toe te zingen. Driftig wapperend met Deense vlaggetjes. Want ja. We zijn Denen en we houden van zingen. En van de Deense vlag. En van een combinatie van de twee krijgen we massaal een kriebel in onze buik. Het is dat men ook in Denemarken kinderen van 5 en 6 jaar te jong vindt voor alcohol, maar anders…

Bij binnenkomst in de klas staat op elk tafeltje een Deens vlaggetje en is het schoolbord versierd met een Deense vlag. En op het einde van de eerste dag, als iedereen naar huis of naar de DUS (buitenschoolse opvang) gaat, wordt er natuurlijk afsluitend samen gezongen.

Maar het begint te wennen. Het zingen, het vlagvertoon, de dingen die Denen tot Denen maken. De overal wapperende Dannebrog begint op een bepaalde manier positief vertrouwd te raken. En hoewel het voor mij (en vermoedelijk ook voor Pauline) echt wennen is, is het voor Alex en Yelena vanzelfsprekend. Zij weten niet beter. De Deense vlag komt bij elk bijzonder moment op tafel. En zingen hoort er bij. Twee kleine Deentjes in de dop.

*) AJC: voor de mensen die deze afkorting niet kennen, de Arbeiders Jeugd Centrale. Jongerenafdeling van de Sociaal Democratische Arbeiders Partij.