Toen ik vijf of zes was, ging ik naar een basisschool in
Alkmaar die was opgezet door enkele ouders die niet tevreden waren met het
basisonderwijs zoals dat gegeven werd. S.K.O.O.L. heette de school. In mijn
verwrongen fantasie staat dat voor Sosjalisties Kooperatief Onderwijs,
Opvoeding en Leerschool. Maar in werkelijkheid stond het voor School voor
Kindgericht Onderwijs van Ouders en Leerkrachten. Toch net iets minder
spannend…
Waar het me om gaat is de actieve ouderparticipatie. Iets waar
ze op Alex’ school erg mee bezig zijn. En wat voor mij als ouder toch even
wennen is. Mijn beeld van mezelf als ouder van een schoolgaand kind was dat van
mij verwacht werd dat ik mijn kind op tijd aflever, af en toe eens mijn gezicht
laat zien op een bijeenkomst en dat ik braaf naar ouderavonden ga.
Maar dat zag ik toch echt verkeerd…
Alex gaat nu naar de Norre Uttrupskole. Daar wordt heel veel
belang gehecht aan een fijne, veilige omgeving voor alle kinderen. Er zijn vier
‘trivselpersoner’. Trivsel betekent welzijn. En deze personen zorgen actief
voor het welzijn van de kinderen. Zij zijn van mening dat de ouders in het hele
gebeuren ook een actieve rol dienen te spelen. Dit gebeurt onder de noemer ‘Den
gode skole’ (de goede school). Van de ouders van de leerlingen die bij elkaar
in de klas zitten, wordt verwacht dat ook zij een goede onderlinge band
opbouwen. Deze goede band straalt dan af op de kinderen zodat die het nog beter
op school krijgen.
Conflicten die ontstaan tussen kinderen worden dan niet via
de trivselsperson opgelost, maar het liefst via direct contact tussen de ouders
zelf. En inderdaad, dat idee trad reeds een week later in werking toen ik Alex
had afgeleverd op school en ik weer naar huis fietste. Een vader van een meisje
uit Alex’ klas kwam naast me fietsen en vertelde, een tikje schoorvoetend, dat
zijn dochtertje het niet zo leuk vindt dat Alex, als hij haar ziet fietsen, roept
dat ze een babyfietsje heeft. Dus als
betrokken ouder heb ik meteen gezegd dat ik Alex zal vragen om dat niet meer te
zeggen.
(Ik had natuurlijk de trivselspersoon een berg extra werk
kunnen geven door in het vervolg zelf tegen het meisje in kwestie te schreeuwen
dat ze een babyfietsje heeft, maar ik denk dat ik momenteel meer heb aan een
positieve integratie dan mezelf bewust buiten de groep te plaatsen…)
De onderlinge band tussen de ouders dient natuurlijk op zijn
Deens opgebouwd te worden. Dus door veel samen te doen. Samen bijeenkomsten
organiseren, samen eten, samen gezellig doen. En de school faciliteert dat door
ruimtes en een keuken ter beschikking te stellen.
Dit alles spreekt me absoluut aan, en ik ga er zeker ook actief
aan meewerken. Maar tijdens de bijeenkomst waar dit allemaal gepresenteerd en
uitgelegd werd, bleef ik me vooral verbazen over hoe Scandinavisch dit allemaal
is. En hoe ik daar als non-Scandinavier ooit aan zou kunnen wennen. Al dat ‘samen’.
Dan zijn Denemarken en Nederland allebei toch west Europese landen en zijn er
maar weinig culturele verschillen. Maar op dit vlak is er toch een zeker
cultuurverschil merkbaar tussen Nederlanders en Denen.
Al zou het me niks verbazen dat ik over een jaar tijd er al
dusdanig aan gewend ben, dat ik mezelf opgeef voor de ouderraad. Met die
gedachte speelde ik al toen de ouderraad
voor dit jaar werd samengesteld, maar ik durfde de stap nog niet te zetten. Dat
komt volgend jaar wel. Als ik weer iets verder verDeenst ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten