donderdag 27 juni 2019

Carrière maken


Sinds ik naar Denemarken ben verhuisd, en vooral nadat mijn ex en ik uit elkaar zijn gegaan, blijken bepaalde momenten van mijn leven overeenkomsten te tonen met liedjes uit de Nederpop. Kort nadat de beslissing genomen was om uit elkaar te gaan, verzuchtte ik op Facebook dat mijn leven een liedje van Acda en de Munnik geworden was

CD van jou, CD van mij, CD van ons allebei, maar gekregen van mijn moeder dus van mij…

Korte tijd later wijdde ik een column aan een van mijn eerste baantjes in Denemarken en kon ik niet zonder een puberale grinnik vaststellen dat mijn leven verzeild was geraakt in een liedje van Andre van Duin:

En een boutje en een moertje en een schroeffie en een nippeltje, en een boutje en een moertje….

Nu is het opnieuw zover. Mijn leven wordt nu feilloos beschreven door Doe Maar. En nee, ik bedoel dan niet dat lied over een plant. Een groene plant, een welriekende plant. Maar nee, het gaat dus niet over de cannabis sativa hollandica. Ook het liedje Nachtzuster is het niet. 

Kom even bij me liggen, nachtzuster… 

Want in dat geval kan ik mijn relatie met Johanne wel op mijn buik schrijven. Nee, het is het liedje “De Bom”. Want ik ben me toch een partij carrière aan het maken!
 
Mijn familie heeft carrière maken als doel an sich nooit hoog in het vaandel gehad. Wat ik heb geleerd van mijn ouders is dat een baan waar je je ei in kwijt kunt veel meer voldoening geeft dan iets dat je alleen voor het geld en aanzien doet. Ik heb er wel even over gedaan om zo’n baan te vinden. Via de opleiding journalistiek, een studie geschiedenis, administratieve uitzendbaantjes, een vaste baan als pensioenmedewerker en een verhuizing naar een ander land.

Toen ik bij Interpolis, later Achmea (in de wandelgangen ook wel Ach en Wea of Achnea), werkte heb ik geprobeerd carrière te maken. Van eenvoudige deskjockey tot iets met leidinggevende verantwoordelijkheid. Ik heb in een periode daadwerkelijk aan het hoofd van een team gestaan dat een hoop (en dan echt een hele hoop) fouten in de digitale administratie moest verbeteren. En dat deed ik goed, afgaande op de positieve feedback die ik van hogerhand kreeg. Maar mijn hart lag niet bij dat werk. Het was een kunstje dat ik kon maar weinig plezier aan beleefde.

Dus carrière maken was voor mij iets dat vooral anderen deden. Tot ik mij op twee januari 2015 meldde als portør op het ziekenhuis in Aalborg. Al na een week wist ik “dit gaat een geweldige baan worden!” en inderdaad. Ik heb de baan gevonden die perfect bij me past en waar ik me helemaal in kan uitleven. In 2016 volgde ik de opleiding die bij het beroep van portør hoort, in de jaren 2015 tot nu heb ik diverse aanvullende cursussen en opleidingen gevolgd om maar zoveel mogelijk nieuw te leren.

Twee jaar geleden stelde een collega voor dat de Spoedeisende Eerste Hulp (SEH) misschien wel een vast team van portørs kon gebruiken om op allerlei manier extra geholpen te worden. Niet alleen met het vervoeren van patiënten maar ook bij alles waar een extra paar handen nodig is. Op zijn voorstel werd positief gereageerd. Zowel onze leidinggevenden en die van de SEH waren in het volgende jaar erg te spreken over deze samenwerking.

Een jaar geleden zegde degene die het project bedacht had zijn baan op en leek het even alsof alles zou verzanden. Ik heb toen aangeboden zijn coördinerende rol over te nemen. Ik werd met open armen ontvangen. Veel heb ik niet kunnen coördineren omdat mijn leidinggevenden veel te druk waren met andere zaken, maar het afgelopen jaar heb ik, samen met collega E., de deur platgelopen bij onze chefs om ze bij de les te houden.

En met goed resultaat. Per augustus start er een vast team van 16 portørs die zijn uitgekozen na een interne sollicitatieronde om hoofdzakelijk op de SEH te werken, waarbij hun kennis wordt aangevuld middels twee extra cursussen die ze voorbereid op het werk op de SEH. Dat team van 16 portørs krijgt een coördinator. En ik heb de eer die rol te mogen vervullen!

Dus naast ‘gewoon’ portør en mijn functie als praktijkbegeleider ben ik nu coördinator voor de SEH-portørs. Als dat geen carrière maken is, dan weet ik het ook niet meer. En het allermooiste is dat het carrière maken is binnen een beroep waar ik voor in vuur en vlam sta. Beter kan gewoon niet. Benieuwd wat de toekomst verder in petto heeft!

dinsdag 28 mei 2019

Strakke Koers


Nederland heeft Thierry Baudet, een behoorlijk rechtse griezel die het niet zo heeft op buitenlanders en emancipatie. Dat verpakt hij in een quasi-intellectueel sausje en hij verkondigt het geheel op een badinerend toontje terwijl zijn gezicht de uitdrukking heeft van een getormenteerde intellectueel die maar niet begrijpt waarom het eenvoudige volk toch van die kritische vragen blijft stellen. Het zou mij niets verbazen als hij tijdens de lunch de ober een fooi geeft zodat die even later door het etablissement kan lopen om te roepen “Telefoon voor de heer Baudet! Telefoon voor de heer Baudet!”

Denemarken heeft Rasmus Paludan. Een extreem-rechtse griezel die alle moslims het land uit wil en die onder de noemer “vrijheid van meningsuiting” wijken met een meerderheid aan moslims opzoekt om daar korans te verbranden. Waarna hij voor de snorrende camera’s kan verklaren dat de boze reactie die vanuit de moslimsgemeenschap komt, toch echt niet zijn schuld is.

Is Baudet zelfingenomen en monomaan met een intellectueel Lenin-baardje, Paludan ziet er uit als een Jutse varkensboer die geen enkele intellectualiteit uitstraalt, maar boerenslimheid. Vergis je echter niet, hij heeft rechten gestudeerd en weet precies waar de grens ligt als hij weer eens zijn mening de wereld inslingert.

Hij ziet zichzelf zonder enige ironie als de redder van Denemarken, de kruisridder die het land zal verlossen van het moslimgevaar. Zijn twee jaar geleden opgerichte partij Stram Kurs (Strakke Koers) doet volgende maand mee aan de parlementsverkiezingen en in de peilingen lijkt hij kans te maken op twee zetels (van de 179), al zou het me niets verbazen als het meer zou worden. Niet iedereen loopt er te koop mee dat hij of zij op Stram Kurs gaat stemmen. Denen zijn in overduidelijke meerderheid namelijk heel duidelijk niet blij met Paludan en zijn partij. Het zegt genoeg dat zijn partijnaam vooral wordt uitgesproken als Stram Kus, in plaats van Stram Kurs. Stram Kus betekent “Strakke K*t”…..

Denemarken is voor Paludan en zijn partij van en voor de etnische Denen. En dat zijn mensen die van Deense afstamming zijn, Deens spreken en bij de geboorte de Deense nationaliteit hebben gekregen. Onder deze groep vallen ook Deense joden en personen die als zuigeling zijn geadopteerd door Deense families.

Voor Paludan en zijn partij ben ik, en alle andere uit west-Europa afkomstige inwoners, een “gewaardeerde vreemdeling”. En dan nog alleen als ik de wil toon van Denemarken te houden en deel uit te maken van de Deense samenleving en cultuur, het vermogen heb bij te dragen aan die samenleving door een baan te hebben, belasting te betalen en geen uitkering te hebben en een reden heb om in Denemarken te wonen. Ik heb geen recht op de zelfde gratis gezondheidszorg als de Denen, ik moet er voor betalen. (Over een eventuele belastingkorting omdat ik zelf voor mijn gezondheidszorg moet betalen, lees ik dan weer niks…)

Kom je uit een niet-Westers land, dan heb je niks te zoeken in Denemarken. Heeft zo iemand een relatie met een Deen, dan is dat prima, maar samenwonen doe je dan lekker in het niet-Westerse land van herkomst. Niet in Denemarken. Alle niet-Westerse inwoners van Denemarken, met of zonder Deens staatsburgerschap dienen het land te verlaten.

En al dat praten over die buitenlanders die Denemarken uitgetrapt worden als hij aan de macht komt, heeft bij een aantal jonge kinderen van buitenlandse afkomst al geleid tot angst en zelfmoordgedachten omdat ze bang zijn voor die toekomst.

Ondertussen is de lijst met verkiesbare personen voor zijn partij een bizar samenraapsel van personen. Er is er eentje die vindt dat Denemarken, Zweden en Noorwegen weer één land moeten worden, waarbij de respectievelijke monarchen bij toerbeurt koning/koningin zijn. Er staat iemand op de lijst die ontwikkelingshulp wil geven aan landen als die hun bevolking laten krimpen om zo overbevolking tegen te gaan.

De afgelopen Europese verkiezingen hebben me wel hoop gegeven voor de komende parlementsverkiezingen. Denen hebben massaal voor Europa gestemd en de nationalisten van Dansk Folkeparti hebben een fikse tik gekregen (van vier naar een zetel). En dat was allemaal de schuld van de kilmaatgekkies, sneerde Pia Kjærsgaard. Wat vervolgens een geuzennaam is geworden in Denemarken. #klimatosse. Hoewel ik af en toe mijn bedenkingen heb aangaande Denemarken en de Deense politiek, ben ik op dit moment positief en zie ik de komende verkiezingen vol vertrouwen tegemoet. Dat Paludan maar 0 zetels moge krijgen!

dinsdag 1 januari 2019

Top 2000


Sinds 1999 wordt de achtergrond bij de feestdagen in Nederland verzorgd door Radio 2 in de vorm van de top 2000. Een lijst die steeds ronkend wordt gepresenteerd als de lijst met de beste liedjes ooit. Daar is vanuit historisch en muzikaal perspectief wel het een en ander op af te dingen, maar vooruit. Feit is dat de top 2000 na 19 jaar een verbindend instituut is geworden dat luisteraars op basis van de grootste muzikale gemene deler een gevoel van geborgenheid, weemoed en gezelligheid biedt.

En ja, ik luister ook. Vanaf eerste kerstdag staat het aan als achtergrondmuziek. En op 31 december vergezelt de muziek mij tijdens het oliebollen bakken. Omdat tegen die tijd de echt royaal bekende nummers elkaar opvolgen sta ik dus enthousiast mee te blèren met het ene na het andere lied. Van “M’n parkietenpak” (punten voor degene die raadt welk nummer dat is….) tot “Who wants to live forever….” Pathos ten top. Want ik ben Pathos, de vierde metgezel van Athos, Porthos en Aramis….

Het verschijnsel top 2000 is in Denemarken volslagen onbekend. Maar Johanne is reuze enthousiast. En bij tijd en wijle kijkt ze me vragend aan omdat haar muziekkennis toch enige zorgwekkende lacunes heeft. Toen ik bijvoorbeeld pathetisch verkondigde “Sie werden dich nicht finden. Niemand wird dich finden, du bist bei mir!” keek ze me in stralend onbegrip aan. Bleek ze Jeanny van Falco niet te kennen. Dat gemis maakte de top 2000 dan weer goed. En het spelletje “herken het liedje aan het intro” won ik ook opvallend vaak.

Johanne vroeg zich herhaaldelijk af waarom Denemarken toch niet iets vergelijkbaars heeft. Toen ze dat weer eens verzuchtte, antwoordde ik: Omdat Kim Larsen geen 2000 liedjes heeft geschreven. Want ik vermoed dat als je Denen de mogelijkheid geeft een dergelijke lijst samen te stellen, je er vergif op kunt innemen dat Kim Larsen, de nationale troubadour die dit jaar overleed, de boventoon voert. Aangevuld met andere Deense bands en zangers. De afwisseling die de top 2000 maakt tot wat hij is, zou volgens mij ten enenmale ontbreken.


Waar Johanne godzijdank in zalige onwetendheid over verkeert, is het veel te hoge percentage tenenkrommende muziek van Bløf. Die kwijnende zang, de pompeuze teksten, braakneigingen krijg ik er van. En dan zoveel nummers die de top 2000 gehaald hebben. Of Maaike Ouboter met “dat ik je mis”. Wat een eindeloos tenenkrommend nummer. Onbegrijpelijk dat dat op 308 stond. Maar goed, de vox populi heeft gesproken. En er zat genoeg fijns tussen voor mijn smaak. Dus herhaaldelijk liep ik luid zingend door het huis.

Mijn persoonlijke hoogtepunt is elk jaar, als de top 2000 op zijn einde loopt. Op een bepaald moment krijg ik dan een berichtje van mijn vader waarin alleen “plinkeleplonk” staat. En dan weet ik “Shine on you crazy diamond” is begonnen. Ik ben dan weer even terug op bezoek bij mijn ouders tijdens de feestdagen van 2014, waar ik met mijn vader de top 2000 luisterde om daar heerlijk met zijn tweeën op te zaniken en te zieken. Als Waldorf en Statler.

Dit jaar heeft Johanne zich voorgenomen ook te stemmen in november. Ik verheug me nu al op geïrriteerde uitroepen waarom haar liedjes zo laag staan en waarom de rommel zo hoog staat. Liefde is samen de top 2000 luisteren, zullen we maar zeggen .