Sinds ik naar Denemarken ben verhuisd, en vooral nadat mijn
ex en ik uit elkaar zijn gegaan, blijken bepaalde momenten van mijn leven
overeenkomsten te tonen met liedjes uit de Nederpop. Kort nadat de beslissing
genomen was om uit elkaar te gaan, verzuchtte ik op Facebook dat mijn leven een
liedje van Acda en de Munnik geworden was
CD van jou, CD van
mij, CD van ons allebei, maar gekregen van mijn moeder dus van mij…
Korte tijd later wijdde ik een column aan een van mijn
eerste baantjes in Denemarken en kon ik niet zonder een puberale grinnik
vaststellen dat mijn leven verzeild was geraakt in een liedje van Andre van
Duin:
En een boutje en een
moertje en een schroeffie en een nippeltje, en een boutje en een moertje….
Nu is het opnieuw zover. Mijn leven wordt nu feilloos beschreven
door Doe Maar. En nee, ik bedoel dan niet dat lied over een plant. Een groene
plant, een welriekende plant. Maar nee, het gaat dus niet over de cannabis
sativa hollandica. Ook het liedje Nachtzuster is het niet.
Kom even bij me
liggen, nachtzuster…
Want in dat geval kan ik mijn relatie met Johanne wel op
mijn buik schrijven. Nee, het is het liedje “De Bom”. Want ik ben me toch een
partij carrière aan het maken!
Mijn familie heeft carrière maken als doel an sich nooit
hoog in het vaandel gehad. Wat ik heb geleerd van mijn ouders is dat een baan
waar je je ei in kwijt kunt veel meer voldoening geeft dan iets dat je alleen
voor het geld en aanzien doet. Ik heb er wel even over gedaan om zo’n baan te
vinden. Via de opleiding journalistiek, een studie geschiedenis,
administratieve uitzendbaantjes, een vaste baan als pensioenmedewerker en een
verhuizing naar een ander land.
Toen ik bij Interpolis, later Achmea (in de wandelgangen ook
wel Ach en Wea of Achnea), werkte heb ik geprobeerd carrière te maken. Van
eenvoudige deskjockey tot iets met leidinggevende verantwoordelijkheid. Ik heb
in een periode daadwerkelijk aan het hoofd van een team gestaan dat een hoop
(en dan echt een hele hoop) fouten in de digitale administratie moest
verbeteren. En dat deed ik goed, afgaande op de positieve feedback die ik van
hogerhand kreeg. Maar mijn hart lag niet bij dat werk. Het was een kunstje dat
ik kon maar weinig plezier aan beleefde.
Dus carrière maken was voor mij iets dat vooral anderen
deden. Tot ik mij op twee januari 2015 meldde als portør op het ziekenhuis in
Aalborg. Al na een week wist ik “dit gaat een geweldige baan worden!” en
inderdaad. Ik heb de baan gevonden die perfect bij me past en waar ik me
helemaal in kan uitleven. In 2016 volgde ik de opleiding die bij het beroep van
portør hoort, in de jaren 2015 tot nu heb ik diverse aanvullende cursussen en
opleidingen gevolgd om maar zoveel mogelijk nieuw te leren.
Twee jaar geleden stelde een collega voor dat de
Spoedeisende Eerste Hulp (SEH) misschien wel een vast team van portørs kon
gebruiken om op allerlei manier extra geholpen te worden. Niet alleen met het
vervoeren van patiënten maar ook bij alles waar een extra paar handen nodig is.
Op zijn voorstel werd positief gereageerd. Zowel onze leidinggevenden en die
van de SEH waren in het volgende jaar erg te spreken over deze samenwerking.
Een jaar geleden zegde degene die het project bedacht had
zijn baan op en leek het even alsof alles zou verzanden. Ik heb toen aangeboden
zijn coördinerende rol over te nemen. Ik werd met open armen ontvangen. Veel
heb ik niet kunnen coördineren omdat mijn leidinggevenden veel te druk waren
met andere zaken, maar het afgelopen jaar heb ik, samen met collega E., de deur
platgelopen bij onze chefs om ze bij de les te houden.
En met goed resultaat. Per augustus start er een vast team
van 16 portørs die zijn uitgekozen na een interne sollicitatieronde om
hoofdzakelijk op de SEH te werken, waarbij hun kennis wordt aangevuld middels
twee extra cursussen die ze voorbereid op het werk op de SEH. Dat team van 16
portørs krijgt een coördinator. En ik heb de eer die rol te mogen vervullen!
Dus naast ‘gewoon’ portør en mijn functie als
praktijkbegeleider ben ik nu coördinator voor de SEH-portørs. Als dat geen carrière
maken is, dan weet ik het ook niet meer. En het allermooiste is dat het carrière
maken is binnen een beroep waar ik voor in vuur en vlam sta. Beter kan gewoon
niet. Benieuwd wat de toekomst verder in petto heeft!