Utereg me stadsjie

Rip van Winkle, kent u die naam? Nu ik afgelopen vakantie voor het eerst in bijna drie jaar weer in het centrum van good old Utrecht was, wist ik hoe hij zich gevoeld moet hebben toen hij na jaren afwezigheid weer terug kwam in zijn dorp. De straten en gebouwen zijn natuurlijk niet veranderd, ik kan nog steeds op de automatische piloot van A naar B lopen. Maar vol verbazing zag ik vooral een stadsjie dat uber, maar dan ook echt uberhip geworden was. Alsof de stad na mijn vertrek zijn oude kleren heeft afgeschud en de creditcard eens flink heeft laten wapperen…

Koffiezaakjes, waar de bizarste soorten koffie en thee te krijgen zijn. Caffe latte, macchiato, cappuccino met naar believen een of twee shots espresso, ristretto. Of neem een kop thee. Groen of zwart. Darjeeling, first pick, second pick, gyokuro, assam (maar dan weer geen lapsang suchong). En die zaken dienen het liefst genuttigd worden op het aanpalende terrasje van hippe, wankele stoeltjes en tafels, in het gezelschap van een vlotte tablet, telefoon of nadrukkelijk aanwezig aantekenboekje waarin druk gekrabbeld wordt.

Restaurantjes. Op biologische, ecologische maar vooral op kretologische leest geschoeide producten. Puur. Zuiver. Eerlijk. Natuurlijk. Maar bovenal uniek. Een beleving. Je bent niet alleen meer wat je eet. Maar vooral ook waar je eet. En die aanbieders van culinaire belevingswerelden zitten vol met jonge ouders en kinderen in stuitend schone, hippe kinderkleren. Met schalkse kapsels en uitzonderlijke namen.

En ik, ik stond daar maar. Wankelend. Voorbijgangers aanklampend met de vraag “wie ben ik, wat doe ik hier. Waar is mijn roddelflop?” Ontzet schreeuwend stond ik voor een leeg, in alle haast ontruimd pand dat vroeger de boekenhemel van De Slegte vormde. Ontzet hoorde ik dat Jan de Barman van de Gasterij, nu Lokaal 9, bij het huidige bedienend personeel nog slechts iemand uit verhalen is.

Maar eerlijk is echter eerlijk, het nieuwe jasje staat m’n stadsjie goed. Het was uitstekend toeven op de diverse terrasjes, met een kop Gyokuro-thee en mijn aantekenboekje bij de hand. Zittend op een wankel doch hip stoeltje. De zon scheen, de mensen waren mooi en jong en Utrecht zat mij opnieuw als gegoten. Maar een ding is niet veranderd. Broadway aan de Oudegracht serveert nog steeds de lekkerste babyribs!