woensdag 25 maart 2020

Covid-19

Ondertussen zijn we in Denemarken de tweede week van de lock down in gegaan en hebben we eergisteren te horen gekregen dat deze in elk geval tot na Pasen voort blijft duren. Voor mijn vriendin betekent dat thuiswerken, zij is onderwijzer en is dagelijks bezig met het huiswerk dat leerlingen gedurende deze weken moeten maken. Mijn kinderen hebben ook hun dagelijkse portie huiswerk die ze dankzij internet online kunnen maken. Ik had me als kind niet voor kunnen stellen dat je thuis zittend kan inloggen in je digitale klaslokaal om daar je huiswerk te maken en contact te hebben met je leraar. Zij draaien hun hand er niet voor om.

Nu ben ik werkzaam in de zorg dus ik werk gewoon. Behalve dan dat het allemaal niet gewoon is. Want als gevolg van de lock down en als voorbereiding op de verwachte golf covid-19 patiënten is er een heel aantal maatregelen genomen die er voor moeten zorgen dat zoveel mogelijk ziekenhuiscapaciteit ten dienste kan staan van deze patiënten. Alle niet dringende operaties zijn uitgesteld, alle poliklinische ingrepen idem. Met als gevolg dat het voor ons portørs onwerkelijk rustig is. De werkdruk is op dit moment enorm laag en het laat zien hoeveel werkdruk juist die nu uitgestelde ingrepen en operaties met zich mee brengen. Normaal lopen we hopeloos achter de feiten aan en hebben we regelmatig een uur achterstand. Als het niet meer is. Nu lopen we voor en komen we te vroeg. Dat wordt weer even flink wennen als alles voorbij is en het gewone leven zijn gang weer neemt.

Een positief effect van al die maatregelen is dat klassieke patiënten voor de SEH behoorlijk in aantal is afgenomen. Oudere mensen blijven binnen of zijn in elk geval veel voorzichtiger geworden. Het aantal patiënten met een gebroken heup is daardoor aanzienlijk minder dan voor het covid-19 gebeuren. Het zelfde geldt voor sportgerelateerde ongelukken, verkeersongevallen, paardenmeisjes die van hun paard vallen, kinderen die te wild gespeeld hebben. Allemaal zijn ze in deze periode de grote afwezige.Toen ik afgelopen maandag dienst had op de SEH lagen er om negen uur 's morgens maar drie patiënten. Toen ik om drie uur naar huis ging, waren dat er een stuk of twaalf. Ter vergelijking, op een redelijk standaard maandag zijn bijna alle kamers op de SEH bezet (en dat zijn er ruim dertig) en liggen of zitten er nog vijftien mensen op de gang. En dan heb ik de volle wachtkamer nog niet meegeteld.

De rust die dit alles met zich mee brengt is wel een heel onwerkelijke rust. Het voelt letterlijk als de stilte voor de storm. Het is zo stil dat je het gevoel krijgt er wel iets moet gebeuren. Zeker in samenhang met de ontwikkeling van Covid-19 in het buitenland. De dramatische cijfers uit Italië, de flinke stijgingen in Nederland en Duitsland. Het doet het ergste vrezen maar tot nu toe blijft de grote drukte uit. Iedereen hoopt dat dat is omdat er op tijd maatregelen zijn genomen, maar vanuit het gezondheidswezen wordt week 14 aangehouden als het tijdstip waarop de piek gaat komen. Meer en meer mensen worden getest met natuurlijk als gevolg dat er meer en meer besmettingen opduiken. Op het moment dat ik dit schrijf zijn er in Denemarken 1715 mensen besmet, 350 patiënten zijn opgenomen in ziekenhuizen, 87 daarvan liggen op de intensive care. 34 mensen zijn overleden. Onze regio heeft momenteel 20 covid-19 patiënten waarvan er 7 op de ic liggen. Wij zijn het minst getroffen deel van Denemarken. En ja, ik heb ook contact met een deel van die patiënten.

Region Nordjylland, waar de ziekenhuizen in Nordjylland onder vallen, heeft het aantal beschikbare bedden voor Covid-19 patiënten uitgebreid naar 200. Ongeveer de helft daarvan bevindt zich in 'mijn' ziekenhuis in Aalborg. Dit betekent ook dat er op dit moment flink geschoven wordt met afdelingen om plaats te maken. Het personeel dat nu op de covid-19 afdelingen werkt is afkomstig van diverse gewone afdelingen en van intensive care afdelingen. Dat zorgt er voor dat op die afdelingen die nu al actief zijn, een aparte sfeer hangt. Een beetje schoolreis-achtig. Alles is nieuw, spannend, onwennig. En bijna elke dag wordt er wel snoep of taart afgeleverd op deze afdelingen door dankbare bakkers of andere bedrijven, die zo willen laten zien dat ze vierkant achter het zorgpersoneel staan. Veel bedrijven geven zorgpersoneel korting of delen gratis broodjes en koffie uit.

Vanwege covid-19 wordt iedereen ook weer flink opgefrist in persoonlijke hygiëne in het algemeen en isolatiehygiëne in het bijzonder. Personeel dat direct contact heeft met besmette patiënten heeft altijd een complete set beschermende kleding aan. Vizier/beschermende bril, mondkapje, handschoenen en beschermende kleding met lange mouwen. Als wij als portør een patiënt naar een onderzoek moeten transporteren, wordt het bed afgenomen met ontsmettingsmiddel en de patiënt krijgt een mondkapje. Wij hoeven onder het transport geen beschermende kleding aan te hebben. Wat we wel moeten is voor en na elk transport gronding handen wassen en ontsmettingsmiddel gebruiken na het wassen.

Dat voelt voor sommigen als erg weinig bescherming, zeker als je leest over toenemende aantallen besmette personen. Maar als alle regels correct nageleefd worden (en ik heb geen enkele reden daar aan te twijfelen) is er geen gevaar voor je eigen gezondheid. Al het verplegend personeel, behalve artsen, krijgen extra onderwijs in correcte isolatiehygiëne. Het gevolg daarvan is dat sommige artsen helaas niet de standaard richtlijnen volgen, maar hun eigen richtlijnen. En dat schept onzekerheid bij de rest van het personeel. Zo was ik op de SEH aanwezig bij de binnenkomst van een persoon die een hartstilstand had gehad. Er was geen enkele reden om aan te nemen dat de betreffende persoon mogelijk drager was van covid-19, dus al het personeel was aanwezig zonder bescherming. Ambulancepersoneel incluis. Komt de arts binnen en het eerste wat die doet is een mondkapje opzetten. Met als gevolg dat vrijwel alle aanwezigen meteen onzeker werden. Weet hij iets dat wij niet weten? Moeten wij ook bescherming hebben? Wat moeten we nu? Toen we met de betreffende patiënt de OK opreden, stond daar al het personeel in isolatiedracht en vroegen ze ons bijna verwijtend waarom wij geen isolatiedracht aan hadden. Het is voor sommigen helaas dus nog een beetje zoeken naar de juiste weg. Maar toegegeven, het zijn ook rare tijden.

Gelukkig is iedereen klaar voor de dingen die mogelijk gaan komen. Het verhuizen van complete afdelingen gebeurt snel en zonder problemen. Iedereen is positief en er hangt echt een "wij zijn er klaar voor voor!" stemming onder het personeel. Hopelijk heeft de lock down effect en blijft de covid-19 schade hier binnen de perken. Maar als het nodig is, zal iedereen zijn stinkende best doen hier doorheen te komen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten