Eten

Het is herhaalde malen voorbij gekomen, maar Denen houden van eten. Elk moment van de dag. Het zijn eigenlijk een soort Hobbits op dat vlak. Iedereen die Lord of the Rings, deel 1, heeft gezien, herinnert zich ongetwijfeld de verbijsterde Pippin die alleen ontbijt krijgt en geen tweede onbijt, elf-uurtje, lunch, etcetera. Alex vertelde al hoeveel eetmomenten er in de klas zijn. Drie a vier keer eten en dat voor 14.00 uur. Want dan gaat de school uit. Op de opvang wordt dan het resterende eten uit de trommel genuttigd. Als ze daar niet nog weer wat zelfbaksels produceren als tijdverdrijf.

Maar in het ziekenhuis gaat het dus net zo. Afdelingen hebben hier een menukaart staan. Ontbijt rond acht uur. Brood met divers beleg plus yoghurt of pap. Daarna is het afzien tot een uur of half elf. Dan komt de koffie met een schaaltje koek (een schaaltje per patient, welteverstaan). Tegen de tijd dat dat verteerd is, is het tijd voor middageten. Doorgaans drie a vier stukken smørrebrød of iets warms. Zo rond een uur of half vier is het dan tijd voor opnieuw een kopje koffie met iets er bij plus nog wat fruit. Dan wordt tussen zes en zeven een driegangen diner van soep, hoofdgerecht en dessert aangeboden. En tot slot, zo rond negenen nog een late night snack.

*Burps*

En goedkoop rottig ziekenhuisvoer is het dus absoluut niet. Ik loop watertandend langs de uitgestalde smørrebrød. De soep ruikt heerlijk, de diverse borden avondeten zien er royaal uit. En het kost me moeite niet een zooi koek of chocolaatjes mee te snaaien als de zusters niet kijken… Maar goed, de zusters hebben dan weer hele andere verleidingen. Elke dag wordt er op een van de vele afdelingen wel iets gevierd. En dan is er taart. Of koek. Of witbrood met boter. Het is vanzelfsprekend dat ook een passerende portør iets krijgt aangeboden. En ik zwijg verder over de schalen snoepgoed die op de bureaus verschijnen als de avondwacht in gaat. Het mag een wonder heten dat ik in de afgelopen twee maanden ben afgevallen, in plaats van aangekomen…

De eerste weken keek ik ook met verbazing naar wat mijn collega’s verstouwden tijdens het werk. Ik weet niet of Albert Heijn nog die kleine appeltaartjes verkoopt. Die in vieren gesneden net een aardig stukje bij de koffie waren. Nou, de in de kantine geserveerde onsdagsnegle (een grote variant op de kanelsnegle, waar een eerder blog over ging) wordt hier als eenpersoons hapje bij de koffie genuttigd. En qua lunch… Grote hoeveelheden brood, roggebrood, pasta, rijst. Ik zie collega’s een blikje tonijn over twee roggebroodjes verdelen en er dan een fles remoulade over leegknijpen. En daar zit ik dan. Met mijn vijf sneden brood en een notenreep voor bij de koffie.

Nouja, die notenreep maakt dan wel af en toe plaats voor een groot stuk bakwerk uit de kantine.  Of ik snij een stuk taart van Deens formaat. Want een ronde meehelpen met de verpleging op de intensieve afdelingen, daar moet je wel even een goed bodempje voor leggen. Maar ik merk wel dat ik een actieve baan heb. Ik eet tegenwoordig tegen de klippen op. En ik kom geen gram aan. Ik moet weer even een nieuwe balans vinden.

Waar ik overigens ook een nieuwe balans in moet vinden, zijn mijn pauzes. Ik heb al van verschillende collega’s gehoord dat ik wel wat rustiger aan mag doen. In het mortuarium sloeg collega T. een arm om mijn schouder en zei “Eelco, neem je wel genoeg pauze? Ik zie jou alleen maar werken. Wat vaker een kop koffie in de centrale mag best." Maar ja, als je gewend bent dat je koffie aan je bureau drinkt en je eigenlijk alleen middagpauze hebt, dan is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hou het er maar op dat mijn Nederlandse mentaliteit van doorbikkelen flink moet wennen aan de Deense mentaliteit van “neem ook wat tijd voor jezelf…”

Al wordt daar ook een tikje in overdreven. Toen ik net begon, werd er al gezegd dat sommige oudere portørs zo hun plekjes hadden om even off radar te zijn. Ik heb al enkele van die plekken gevonden. Van de afvalcentrale tot het kantoor in het mortuarium. Benieuwd wat voor leuke plekjes ik nog meer weet te ontdekken…