Vuurdoop

de vuurdoop

zelfst.naamw. (m.)

Uitspraak:

['vyrdop]

1) eerste keer in een gevechtssituatie ^defensie

Voorbeeld:

`de rekruten ondergingen hun vuurdoop`

2) eerste keer dat je iets doet of meemaakt

Voorbeeld:	`je vuurdoop als leerkracht goed doorstaan`

Na een rustig begin van de werkdag met een kop koffie in de portørcentrale, maar eens aan de slag. Een patiënt van zijn afdeling naar röntgen op de begane grond. Rustig aan beginnen. Op het moment dat ik de röntgenlaborante meld dat de patiënt er is, ratelt mijn pda het nood-riedeltje. Een hartstilstand, de derde al vanmorgen. En nu op de verdieping waar ik net vandaan kom. Niet nadenken, aanklikken en weg. Spannend, de eerste keer dat ik dit ga doen. Door een groep bezoekers heen rennen, trappen op en naar de afdeling. Er staat al een verpleegster die wijst waar ik moet zijn. Terwijl ik de kamer binnen kom, verdwijnen alle zenuwen. Ik  doe mijn uniformjas uit, trek twee handschoenen aan en neem volkomen zeker van mezelf over van de verpleegster die al aan het masseren is.

…26, …27, …28, …29, ….30 tel ik hardop en stop met masseren zodat degene bij het hoofd zuurstof toe kan dienen. Als ik weer opnieuw begin voel ik de hand van een collega op mijn rug om aan te geven dat hij ook binnen is.

… 26, …27, …28, …29, …30 tel ik weer hardop en terwijl de patiënt weer zuurstof krijgt stap ik achteruit en laat mijn collega overnemen. Ergens in het proces heeft de patiënt, een man van in de zestig, op zijn tong gebeten. Er komt bloed uit zijn mond. Na een paar minuten neem ik weer over.

Ondertussen is de kamer volgestroomd met allerhande medisch personeel en apparatuur. Uiteindelijk is er maar een minuut of tien massage nodig voor er weer een goede hartslag is. Wij trekken onze handschoenen uit, wassen de handen, trekken onze jasjes weer aan en gaan naar buiten.

“Zo, mijn eerste hartmassage.” Zeg ik tegen mijn collega. “En? Was het naar?” vraagt hij me. “Nee, niet naar. Gewoon werk eigenlijk.” En na een wederzijdse schouderklop gaan we weer ieder naar onze werkzaamheden.

Kwart voor drie. Net klaar met een ronde helpen op de intensieve afdeling klinkt opnieuw de noodriedel. Weer een hartstilstand. Drie verdiepingen lager. We willen allebei klikken, maar de opdracht is al opgepakt door twee andere collega’s. Toch rennen we naar beneden. We hebben allebei nog weinig ervaring, dus elke mogelijkheid grijpen we aan. We komen de kamer binnen en op bed ligt een vrouw van halverwege de veertig. Een collega staat al te masseren. De gebruikelijke dertig seconden, twee puffen zuurstof en weer dertig seconden. Maar al snel gaan we over op continue massage die alleen om de twee minuten wordt onderbroken voor een check.

Dan ben ik aan de beurt. Opnieuw die rust. Je weet wat je moet doen en je gaat er voor. Twee minuten masseren. Twee minuten, het is zo kort. Maar het voelt als oneindig lang op zo’n moment. Je bent volkomen gefocust op het masseren, een goed ritme. Maar je hoort ook alles om je heen. De artsen die info vragen, patiënthistorie die luidkeels wordt opgelezen, het verzoek te stoppen met masseren om te zien of het hart het al weer alleen af kan. Nee. Verder masseren. Het is geen bevel, gewoon een zin die niets aan duidelijkheid te wensen overlaat.

Terwijl ik weer twee minuten masseer begint de patiënt bloed op te hoesten. Het sproeit onder het zuurstofmasker door en ik voel de spetters op mijn blote armen landen. De borst is onderhand ook een glibberig oppervlak van mondslijm en bloed geworden en het wordt lastig niet steeds weg te glijden van het borstbeen. Ik zit ondertussen op mijn knieën op de rand van het bed, mijn linker knie in een klein plasje roze vocht.

Als ik stop, neemt een collega het aan de andere zijde van het bed over. We moeten plek maken voor een operatieve ingreep. Er is sprake van een embolie, als ik het goed gehoord heb. Ik loop naar de andere zijde van het bed terwijl een chirurg zijn scalpel pakt en de lies open snijd. Omdat de massage vermoedelijk langdurig gaat zijn, wordt Lucas gehaald. Lucas is een hartmassage-automaat. Wordt over de borst heen gezet en lijkt nog het meest op een mechanische wc-ontstopper.

Uiteindelijk na vijfentwintig minuten hartmassage verzoekt de arts de behandeling te staken. Zijn collega kijkt op de klok en constateert nuchter 15 uur 23. De kamer stroomt weer leeg. Wij pakken onze jassen, brengen Lucas naar de eerste hulp en gaan maar eens een kop koffie drinken in de centrale. Ik heb mijn vuurdoop gehad.