Dieren en dood

Stel je het volgende voor. Op een willekeurig Nederlands internetforum stelt iemand de vraag wat te doen met een hamster met twee gebroken pootjes. Af laten maken, dat is duidelijk. Maar naar de dierenarts, of het zelf doen? Daar zou, volgens mij, als vanzelfsprekend aangenomen worden dat de eigenaar van de hamster naar de dierenarts gaat om het beestje te euthanaseren. Zelf doen? Natuurlijk niet. We zijn toch geen onmensen? Dat is zielig.

Welnu, deze vraag dook op, op het singleforum waar ik aanwezig ben. En inderdaad, er werd voorgesteld om naar de dierenarts te gaan. Maar een doe-het-zelf euthanasie was ook een volkomen acceptabele optie. Mogelijkheden te over. De tuin in, kuiltje graven, hamster onthoofden met de schep en kuiltje weer dicht. Of in een plastic tasje, en dat vastbinden aan de uitlaat van een auto om zo de hamster te vergassen. Of in twee plastic tasjes en een paar keer flink tegen de muur aan slaan. En als je het zelf niet durft, heb je vast een daadkrachtige buurman. Een beetje een buurman als dokter Kotsemmer, een door Kees van Kooten gespeelde buurt-euthanaseur. Iemand die wel raad weet met een stofzuigerslang of een bijl…

En ik stelde me zo voor wat er zou gebeuren als ik dat als euthanasie-opties zou geven op een Nederlands forum. Er zou een heksenjacht op gang komen, kamervragen door de Partij van de Dieren. Mijn naam en foto zouden op diverse websites terecht komen. Websites van bezorgde burgers, opvallend vaak voorzien van erbarmelijk Nederlands en royaal gelardeerd met spelfouten. Boze, bezorgde burgers, begaan met dierenwelzijn zouden al hun rechtschapenheid op mij kunnen afreageren. Want dieren zijn lief. Sommige menen dat dieren zelfs meer waard zijn dan een mensenleven.

In Denemarken is de sfeer op dat vlak gelukkig iets ontspannener. Dieren en dood horen er hier gewoon bij. Niet van dat verkrampte. Is er net een giraf geeuthanaseerd? Mooi, dan gaan we de bezoekende kinderen eens laten zien hoe zo’n dier er van binnen uit ziet. Worden de leeuwen gevoederd? Kijk, jongens, wie weet welk deel van een geit ik nu omhoog hou…. Kom, er is een open dag in de nertsenfokkerij om de hoek. Laten we daar eens gezellig gaan buurten met de kinderen.

Natuurlijk heeft dierenwelzijn in Denemarken gerust ook rafelrandjes. Maar in Nederland vind ik het doorgeschoten. Een van de dieptepunten was de reactie van een aantal dierenliefhebbers op een foto die een collega maakte. Ik vermoed dat velen van jullie de foto nog wel kunnen herinneren die zo ongeveer in elke krant heeft gestaan, een foto van een reiger die een konijn verzuipt en op eet. Omdat het een zwart konijn was, zo redeneerden enkele dierenliefhebbers, kon het geen wild konijn zijn. En dus moest de fotograaf dat konijn bewust aan die reiger gevoerd hebben, om een paar mooie foto’s te kunnen maken…. Om nog maar te zwijgen van de enorme ophef over giraf Marius. Er werd meteen moord en brand geschreeuwd, zonder ook maar kennis te nemen van de feiten.

Dieren zijn emotie, blijkt maar weer. Maar overdrijven is ook een emotie.

Ouderparticipatie

Toen ik vijf of zes was, ging ik naar een basisschool in Alkmaar die was opgezet door enkele ouders die niet tevreden waren met het basisonderwijs zoals dat gegeven werd. S.K.O.O.L. heette de school. In mijn verwrongen fantasie staat dat voor Sosjalisties Kooperatief Onderwijs, Opvoeding en Leerschool. Maar in werkelijkheid stond het voor School voor Kindgericht Onderwijs van Ouders en Leerkrachten. Toch net iets minder spannend…

Waar het me om gaat is de actieve ouderparticipatie. Iets waar ze op Alex’ school erg mee bezig zijn. En wat voor mij als ouder toch even wennen is. Mijn beeld van mezelf als ouder van een schoolgaand kind was dat van mij verwacht werd dat ik mijn kind op tijd aflever, af en toe eens mijn gezicht laat zien op een bijeenkomst en dat ik braaf naar ouderavonden ga.

Maar dat zag ik toch echt verkeerd…

Alex gaat nu naar de Norre Uttrupskole. Daar wordt heel veel belang gehecht aan een fijne, veilige omgeving voor alle kinderen. Er zijn vier ‘trivselpersoner’. Trivsel betekent welzijn. En deze personen zorgen actief voor het welzijn van de kinderen. Zij zijn van mening dat de ouders in het hele gebeuren ook een actieve rol dienen te spelen. Dit gebeurt onder de noemer ‘Den gode skole’ (de goede school). Van de ouders van de leerlingen die bij elkaar in de klas zitten, wordt verwacht dat ook zij een goede onderlinge band opbouwen. Deze goede band straalt dan af op de kinderen zodat die het nog beter op school krijgen.

Conflicten die ontstaan tussen kinderen worden dan niet via de trivselsperson opgelost, maar het liefst via direct contact tussen de ouders zelf. En inderdaad, dat idee trad reeds een week later in werking toen ik Alex had afgeleverd op school en ik weer naar huis fietste. Een vader van een meisje uit Alex’ klas kwam naast me fietsen en vertelde, een tikje schoorvoetend, dat zijn dochtertje het niet zo leuk vindt dat Alex, als hij haar ziet fietsen, roept dat ze een babyfietsje heeft. Dus  als betrokken ouder heb ik meteen gezegd dat ik Alex zal vragen om dat niet meer te zeggen.

(Ik had natuurlijk de trivselspersoon een berg extra werk kunnen geven door in het vervolg zelf tegen het meisje in kwestie te schreeuwen dat ze een babyfietsje heeft, maar ik denk dat ik momenteel meer heb aan een positieve integratie dan mezelf bewust buiten de groep te plaatsen…)

De onderlinge band tussen de ouders dient natuurlijk op zijn Deens opgebouwd te worden. Dus door veel samen te doen. Samen bijeenkomsten organiseren, samen eten, samen gezellig doen. En de school faciliteert dat door ruimtes en een keuken ter beschikking te stellen.

Dit alles spreekt me absoluut aan, en ik ga er zeker ook actief aan meewerken. Maar tijdens de bijeenkomst waar dit allemaal gepresenteerd en uitgelegd werd, bleef ik me vooral verbazen over hoe Scandinavisch dit allemaal is. En hoe ik daar als non-Scandinavier ooit aan zou kunnen wennen. Al dat ‘samen’. Dan zijn Denemarken en Nederland allebei toch west Europese landen en zijn er maar weinig culturele verschillen. Maar op dit vlak is er toch een zeker cultuurverschil merkbaar tussen Nederlanders en Denen.

Al zou het me niks verbazen dat ik over een jaar tijd er al dusdanig aan gewend ben, dat ik mezelf opgeef voor de ouderraad. Met die gedachte speelde ik al  toen de ouderraad voor dit jaar werd samengesteld, maar ik durfde de stap nog niet te zetten. Dat komt volgend jaar wel. Als ik weer iets verder verDeenst ben.