zaterdag 16 november 2013

Welcome to the 'geheide hit' machine

Vrijdagavond trad de Deense Pink Floyd coverband Pink FLoyd Project op in SkrÄen in Aalborg. Een kleine, gezellige zaal in een groot theatercomplex in een oud industrieel gebouw.

De setlist zag er als volgt uit:

Obscured by clouds/When you're in (Obscured by Clouds)
See Emily play
Learning to fly (a momentary lapse of reason)
Dogs of war (a momentary lapse of reason)
The happiest days of our lives (The Wall)
Another brick in the wall pt II (The Wall)
Not now John (The final cut)
Time (Dark side of the moon)
The great gig in the sky (Dark side of the moon)
Fat old sun (Atom heart mother)
Sorrow (a momentary lapse of reason)
Hey you (The Wall)
Waiting for the worms (The Wall)
Shine on you crazy diamond (Wish you were here)
Money (Dark side of the moon)
Us and them (Dark side of the moon)
Brain damage/any colour you like (Dark side of the moon)
Eclipse (Dark side of the moon)
Wish you were here (Wish you were here)
Echoes (Meddle)
Comfortably numb (The Wall)
Run like hell (The Wall)

Eigenlijk een vrij voorspelbare standaardlijst die elke Pink Floyd coverband speelt, maar met een paar leuke verrassingen er tussen. Het begin met het ook zelden door Pink Floyd live gespeelde intronummer van de LP Obscured by clouds, smaakte in elk geval al naar meer. Een nummer dat lekker vet gespeeld werd als strakke binnenkomer. Toen daarna ook nog de eerste hit van Pink Floyd, See Emily play, gespeeld werd, had ik al een positief gevoel over het concert.

Maar Pink Floyd Project had nog een mooie verrassing in petto. Het 25 minuten durende Echoes. Ook het publiek liet merken positief verrast te zijn toen het de kenmerkende sonar *pling* aan het begin van het nummer hoorde. Echoes werd met passie en overgave gespeeld waarbij er ruim aandacht voor de toetsenisten en de gitaarsolo was. Hoewel ik het nummer kan dromen, werd er door Pink Floyd Project toch een eigen geluid aan gegeven. In positieve zin door de toetsenisten. En wat negatievere zin door het achtergrondzangeressen-virus. Maar ja, dat hoort nu eenmaal, want de heren Waters en Gilmour doen dat in het echie ook.

Sterk was het nummer Waiting for the Worms waarin de zanger, net als bij het origineel, door een megafoon de opzwepende teksten scandeerde die (in elk geval in de ogen van Roger Waters) de transformatie van popconcert maar fascistische bijeenkomst moest benadrukken.

De stem  van de zanger lijkt niet op die van Roger Waters of David Gilmour. Daardoor mis je in eerste instantie het echte Pink Floyd gevoel bij de muziek. Maar het geeft alles wel een meer eigen gevoel. Vooral bij rauwere nummers als Dogs of war (en zeker Not now John) excelleerde de zanger met een zeer overtuigende zang. Overtuigender zelfs dan die van David Gilmour die deze nummers origineel zong.

Ik noemde de voorspelbaarheid van de playlist al, en de coverbands die ik heb zien en horen spelen weken nauwelijks af van het gebaande pad van de grote hits zoals Roger Waters en Pink Floyd dat al een decennium of drie doen. En dat is jammer. Want een keer heb ik het genoegen gehad de coverband Anderson Council te zien en horen spelen. Een band die zich richtte op het vroege werk van Pink Floyd van voor Dark Side of the Moon. En juist die nummers tonen voor mij de creativiteit die Pink Floyd muzikaal had. En ook wacht ik nog met smart op een coverband die het aandurft om Atom heart mother integraal op te voeren. Inclusief orkest.

En het publiek? Dat genoot. En ook hier was voorspelbaarheid troef. Vooral mannen, de veertig ruim gepasseerd, in spijkerbroek en overhemd. Rustig meeknikkend met de muziek, kletsend met vrienden en rustig hun biertje drinkend. Halve liters, dat dan weer wel, want we zijn immers in Denemarken, nietwaar? Onvermijdelijk was dus ook dat een deel van het publiek na de pauze toch wat meer steun zocht bij elkaar of elke gene liet varen om wankele staaltjes van luchtgitaarsolo's ten beste te geven. Waarbij het gevaar van achterover vallen niet geheel denkbeeldig bleek...

Dus ja, voorspelbaar. Maar is dat erg? Nee. Feit is gewoon dat de muziek van Pink Floyd staat als een huis. Pink Floyd Project zette een stevig optreden neer dat een genot was om naar te luisteren.