Ouderparticipatie

Toen ik vijf of zes was, ging ik naar een basisschool in Alkmaar die was opgezet door enkele ouders die niet tevreden waren met het basisonderwijs zoals dat gegeven werd. S.K.O.O.L. heette de school. In mijn verwrongen fantasie staat dat voor Sosjalisties Kooperatief Onderwijs, Opvoeding en Leerschool. Maar in werkelijkheid stond het voor School voor Kindgericht Onderwijs van Ouders en Leerkrachten. Toch net iets minder spannend…

Waar het me om gaat is de actieve ouderparticipatie. Iets waar ze op Alex’ school erg mee bezig zijn. En wat voor mij als ouder toch even wennen is. Mijn beeld van mezelf als ouder van een schoolgaand kind was dat van mij verwacht werd dat ik mijn kind op tijd aflever, af en toe eens mijn gezicht laat zien op een bijeenkomst en dat ik braaf naar ouderavonden ga.

Maar dat zag ik toch echt verkeerd…

Alex gaat nu naar de Norre Uttrupskole. Daar wordt heel veel belang gehecht aan een fijne, veilige omgeving voor alle kinderen. Er zijn vier ‘trivselpersoner’. Trivsel betekent welzijn. En deze personen zorgen actief voor het welzijn van de kinderen. Zij zijn van mening dat de ouders in het hele gebeuren ook een actieve rol dienen te spelen. Dit gebeurt onder de noemer ‘Den gode skole’ (de goede school). Van de ouders van de leerlingen die bij elkaar in de klas zitten, wordt verwacht dat ook zij een goede onderlinge band opbouwen. Deze goede band straalt dan af op de kinderen zodat die het nog beter op school krijgen.

Conflicten die ontstaan tussen kinderen worden dan niet via de trivselsperson opgelost, maar het liefst via direct contact tussen de ouders zelf. En inderdaad, dat idee trad reeds een week later in werking toen ik Alex had afgeleverd op school en ik weer naar huis fietste. Een vader van een meisje uit Alex’ klas kwam naast me fietsen en vertelde, een tikje schoorvoetend, dat zijn dochtertje het niet zo leuk vindt dat Alex, als hij haar ziet fietsen, roept dat ze een babyfietsje heeft. Dus  als betrokken ouder heb ik meteen gezegd dat ik Alex zal vragen om dat niet meer te zeggen.

(Ik had natuurlijk de trivselspersoon een berg extra werk kunnen geven door in het vervolg zelf tegen het meisje in kwestie te schreeuwen dat ze een babyfietsje heeft, maar ik denk dat ik momenteel meer heb aan een positieve integratie dan mezelf bewust buiten de groep te plaatsen…)

De onderlinge band tussen de ouders dient natuurlijk op zijn Deens opgebouwd te worden. Dus door veel samen te doen. Samen bijeenkomsten organiseren, samen eten, samen gezellig doen. En de school faciliteert dat door ruimtes en een keuken ter beschikking te stellen.

Dit alles spreekt me absoluut aan, en ik ga er zeker ook actief aan meewerken. Maar tijdens de bijeenkomst waar dit allemaal gepresenteerd en uitgelegd werd, bleef ik me vooral verbazen over hoe Scandinavisch dit allemaal is. En hoe ik daar als non-Scandinavier ooit aan zou kunnen wennen. Al dat ‘samen’. Dan zijn Denemarken en Nederland allebei toch west Europese landen en zijn er maar weinig culturele verschillen. Maar op dit vlak is er toch een zeker cultuurverschil merkbaar tussen Nederlanders en Denen.

Al zou het me niks verbazen dat ik over een jaar tijd er al dusdanig aan gewend ben, dat ik mezelf opgeef voor de ouderraad. Met die gedachte speelde ik al  toen de ouderraad voor dit jaar werd samengesteld, maar ik durfde de stap nog niet te zetten. Dat komt volgend jaar wel. Als ik weer iets verder verDeenst ben.